არასრულწლოვანი − განრიდება-მედიაცია, როგორც ,,საუკეთესო ინტერესი უპირველეს ყოვლისა“?

ანოტაცია

ადამიანი ბუნებით კონფლიქტური პოლიტიკური ცხოველია, რომელიც ამართლებს პოლიტიკური რეალიზმის ძირეულ პრინციპს – მუდმივად საომარი მდგომარეობის შენარჩუნებითა და დაძაბული, ეგოისტური დამოკიდებულებით პოლიტიკური იდეალისტების მიერ დახატულის სამყაროს მიმართ. პოლისის ანარეკლ სახელმწიფოში ინდივიდთა მიმართ დიფერენცირებული მიდგომის მომხრე გახლდათ არისტოტელე, რომელიც სამართლიანობის საზომით, დამსახურებისამებრ, უწილადებდა ყველას საერთო-სახალხო სიკეთეს[1]. დროთა განმავლობაში ფილოსოფოსთა ხედვის მოდერნისტული გაგებით ხელმძღვანელობამ მიიყვანა 21-ე საუკუნის სამართლის სფეროს მკვლევრები იმ დასკვნამდე, რომ საზოგადოების გარკვეული ჯგუფი იმსახურებდა სახელმწიფოსთან წარმოშობილი დავის მეტ-ნაკლებად შემწყნარებლური მეთოდებით მოგვარებასა თუ დასტაბილურებას, განსაკუთრებით კი მაშინ, როდესაც არასრულწლოვანი ინდივიდის სამართლებრივ პრობლემას უზარმაზარ იურიდიულ პირთან სისხლისსამართლებრივი საფუძველი ჰქონდა. აღნიშნული სტატიის მიზანია, მკითხველის ყურადღება გაამახვილოს კანონთან კონფლიქტში მყოფი არასრულწლოვნის პიროვნებასა და მისთვის კანონმდებლის მიერ შეთავაზებული სისხლისსამართლებრივი ურთიერთობის მოგვარების ისეთ ხერხზე, როგორიცაა განრიდება და მედიაცია, რითაც კითხვას – რამდენად მიზანშეწონილია დამნაშავის დასჯის, როგორც საჯარო ინტერესის დათრგუნვა კერძო ინტერესის მოწყვლადი ხასიათით, a priori ყველა შემთხვევაში გამართლება, რამდენადაც სამართლებრივი დავის ერთ მხარეს არასრულწლოვანი დგას – პასუხი გაეცემა.